Niemiecka nazwa Świąt Wielkanocnych pochodzi od bogini wiosny, Ostary. To ona, według pewnej legendy, uratowała kiedyś życie zającowi, za co z wdzięczności postanowił on każdej wiosny darować jej złożone i pomalowane przez siebie jajka. Tak narodziła się tradycja „wielkanocnego zajączka”, który w pierwszy dzień świąt roznosi prezenty i chowa je w zakamarkach ogródków czy mieszkań a dzieci od rana zaczynają je szukać. Najczęściej nie są to kurze pisanki a czekoladowe lub marcepanowe jajka.

Wszystkim życzymy, aby w te wiosenne, piękne Święta Wielkanocne, wraz z budzącą się przyrodą, odrodziła się w Państwa sercach nadzieja i radość.

Tekst i zdjęcie: dr Tadeusz Leśnik

Święta tuż tuż, więc dziś przedstawiam pomysł na prostą ozdobę z eko materiałów.

Potrzebujemy: kartonu bądź papieru z recyklingu, sznurka, nożyczki, pisaki, szablon związany ze świętami i patyki z lasu. Podstawą naszej wiszącej konstrukcji będzie patyk, na którym w różnych odstępach i odległościach wiążemy za pomocą sznurka kartonowe ozdoby. Nie potrzebujecie profesjonalnych splotów, wystarczą najprostsze wiązania. Szalejcie z ozdobami i rodzajami sznurka! Może kolorowe pisanki zawisną na waszej eko girlandzie?

Tekst i zdjęcia: Agnieszka Plucińska

Żuk wiosenny (Geotrupes vernalis) to niewielkich rozmiarów chrząszcz należący do rodziny gnojarzowatych. Jego wygląd jest typowy dla żuków – krótkie, krępe, mocno wypukłe ciało o barwie czarnej z metalicznym, niebieskim lub zielonym połyskiem, długość ciała dochodzi do 20 mm, odznacza się obecnością włosków na kończynach.

Jego tryb życia przynosi ważne korzyści ekosystemowi lasu i łąk. Jak na gnojarza przystało, żywi się odchodami zwierzęcymi, przez co przyśpiesza obieg materii w przyrodzie. Samice składają jaja w podziemnych korytarzach wypełnionych odchodami, co zabezpiecza wyklute wiosną larwy w pokarm a dodatkowo natlenia glebę (system podziemnych korytarzy) i wzbogaca ją w cenny nawóz. Tak więc ten niewielki owad pełni ważne funkcje w lasach – jest leśnym sanitariuszem sprzątającym odchody a zarazem ogrodnikiem, gdyż nieświadomie przyczynia się do lepszego wzrostu roślin. Nie można zapomnieć o jego ogromnej sile. Szacuje się, że jest on w stanie podnieść ciężar nawet o ok. 1000 razy większy od niego samego. 

Z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocnych życzę Państwu zdrowia, szczęścia i radości oraz tyle sił do czynienia świątecznych porządków, co w żuku wiosennym. 

Tekst i zdjęcia: Wojciech Buczek

Do wykonania doświadczenia będziesz potrzebować: 

– stworzony przez siebie rysunek, na którym będzie na przykład czerwona gwiazdka lub kwiat i pusta kartka lub wazon 

– źródło światła – może to być latarka albo lampka biurkowa

A teraz doświadczenie:

Umieść swój rysunek pod lampką, bądź świeć latarką tylko na rysunek w kolorze czerwonym. Patrząc na obiekt policz do 30. Teraz spójrz na pustą kartkę lub wazon. Czy dostrzegasz tam gwiazdkę lub kwiat? Jaki ma kolor?

Wyjaśnienie:

Kiedy patrzysz na obiekt nieprzerwanie, receptory w Twoim oku, czułe na kolor czerwony, mocno pracują. W momencie kiedy spoglądasz na pustą kartkę – czyli na kolor biały, przepracowane receptory wyłączają się. Jednak w tym czasie receptory odpowiedzialne za zieleń i niebieski nadal pracują. 

Dlatego też widzisz w kolorze niebiesko – zielonym. Spróbuj zrobić to doświadczenie z innymi kolorami. 

Udanych odkryć!

Tekst i zdjęcie: Gracjana Kalicka

Szczecin to miasto magnolii, platanów i… krokusów. Z roku na rok przybywa w mieście krokusowych dywanów, które tworzy głównie krokus (inaczej szafran) wiosenny (Crocus vernalis) o kwiatach liliowych do fioletowych. Rzadziej sadzony jest krokus złocisty (Crocus chrysanthus) o kwiatach żółtych czy odmiany krokusa wiosennego o białych kwiatach.

Ich kuzynem jest krokus siewny (Crocus sativus) dostarczający najdroższą i najszlachetniejszą przyprawę świata, szafran, o charakterystycznym miodowo-korzennym smaku, którą pozyskuje się z wysuszonych słupków kwiatowych o pomarańczowo-czerwonej barwie. 1 gram szafranu (uzyskany z 200 kwiatów) kosztuje ok. 50 zł, ale warto, bo już kilka nitek szafranu powoduje, że potrawa nabiera intensywnego żółtego koloru i korzennego smaku z wyraźną nutą goryczy.

Tekst i zdjęcia Tadeusz Leśnik