Skójka zaostrzona (Unio tumidus), to jeden z trzech gatunków skójek występujących w Polsce, a zarazem najczęściej spotykany. Jak wszystkie skójki preferuje wody słodkie i jest wrażliwy na zanieczyszczenia chemiczne wód. Jej cechą rozpoznawczą jest klinowato zaostrzony tył dwuklapowej muszli. Na muszli, podobnie jak u wszystkich skójkowców widoczne są koncentryczne linie przyrostów, które rozchodzą się od wierzchołka muszli, na podstawie, których można oznaczyć jej  wiek. Porusza się po dnie za pomocą silnej nogi, pozostawiając za sobą wyryte ślady (fot. 2)

Osobliwy rozród skójek zmusza je  do wyrzucania swoich larw  do toni wodnej  w nadziei ,że przytwierdzą się do ciała ryb (skrzela, płetwy lub głowa), które będą ich żywicielami. Dorosłe osobniki odżywiają się poprzez filtrowanie wody i pobieranie pokarmu z zawiesiny.

Skójka zaostrzona może być  wykorzystywana jako naturalny czujnik jakości wody ze względu na dużą wrażliwość na skokowe zmiany parametrów wody, co znalazło zastosowanie w goleniowskich i poznańskich wodociągach. 

Tekst i zdjęcia: Wojciech Buczek