Park Narodowy Ziemi Ognistej obejmuje brzegi kanału Beagle, zatokę  Oceanu Spokojnego La Pataia, torfowe mokradła, stoki porośnięte rodzimymi gatunkami drzew i góry Andy, które tutaj mają swój południowy skraj. Zbocza górskie porastają wyłącznie bukany, drzewa charakterystyczne dla regionów klimatu umiarkowanego półkuli południowej, należące do rodzaju Nothofagus („nothos” ze starogreckiego oznacza fałszywy, zaś „fagus” buk, więc cała nazwa znaczy tyle, co „fałszywe buki”). Bukany przypominają z wyglądu buka, lecz mają mniejsze liście a wiele z nich to gatunki wiecznie zielone. W Parku Narodowym Ziemi Ognistej występuje m.in. bukan brzozolistny (Nothofagus betuloides), drzewo wiecznie zielone o kolumnowym pokroju, zasiedlane masowo przez nadrzewne porosty o nitkowatych plechach (brodaczki), świadczące o powietrzu wolnym od zanieczyszczeń i bukan chilijski (Nothofagus natarctica) o pofałdowanych na brzegach liściach, które po roztarciu w upalne dni wydzielają słodki miodowy aromat, zaś jesienią barwią się od maślanej żółci po szkarłat ( stąd może nazwa „Ziemia Ognista”, chociaż inni wywodzą ją od licznych ognisk rozpalanych przez Indian, jakie dostrzegł F. Magellan odkrywając ten skraj świata w 1520 roku). Bukany z pogranicza Argentyny i Chile zostały introdukowane do Europy w 1830 roku i obecnie są często spotykane w europejskich ogrodach botanicznych i arboretach np. w Ogrodach Świata w Berlinie.

Zdjęcie 1. Zatoka La Pataia

Zdjęcie 2. Gałązka bukanu chilijskiego z przebarwiającymi się liśćmi

Zdjęcie 3. Bukanowa puszcza

Tekst: dr Tadeusz Leśnik

Zdjęcia: Jolanta Leśnik oraz dr Tadeusz Leśnik