Czapla siwa (Ardea cinerea) to największa z czapli, które występują w naszym kraju. Osiąga długość ciała 90 cm. Jej długie nogi, smukła szyja oraz szerokie skrzydła, dzięki którym dostojnie lata, sprawiają, że wygląda ona na dużo cięższą, niż jest w rzeczywistości, gdyż osiąga zaledwie 2 kg wagi.

Czapla siwa występuje pospolicie w Polsce i jest najliczniejszym gatunkiem swojej rodziny. Na szczególną uwagę zasługuje jej sposób polowania. Stojąc w płytkiej wodzie cierpliwie oczekuje na zbliżenie się jej ofiary. Po czym błyskawicznym ruchem szyi uderza w ofiarę niczym torpeda, osiągając niekiedy prędkość nawet do 70 km/h. Do jej ofiar należą małe i średnie ryby, mięczaki, larwy owadów wodnych, traszki, żaby. Potrafi ona również zaatakować pisklęta innych gatunków, które opuściły bezpieczną strefę. Co ciekawe, ptaki te żerują nie tylko w płytkich wodach, ale również z dużym sukcesem zdobywają pokarm na lądzie (podmokłe łąki), do których należą myszy, owady lądowe, a także małe węże i płazy).

Czaple siwe gnieżdżą się najczęściej w koronach wysokich drzew zarówno liściastych, jak i iglastych, niekiedy zakładając kolonie liczące do 100 osobników. Częstymi gośćmi w takich koloniach bywają ptaki innych gatunków, takich jak wrony, jak i ptaki drapieżne np. kania, które korzystają z darmowych posiłków pozostawianych przez czaple, a także żywią się młodymi czaplami, które wypadły z gniazd.

Największa populacja czapli siwej występuje w okolicach Szczecina. Ptaki te dawniej były prześladowane przez ludzi, gdyż postrzegano w nich konkurentów rybaków oraz hodowców ryb. Na zimowiska odlatują na południe Europy bądź do Afryki podobnie, jak bociany. Do Polski wracają pod konie lutego i rozpoczynają lęgi. Niekiedy ponoszą ryzyko i zostają na zimę w Polsce. Oprócz tego gatunku, występuje u nas również czapla biała, która spotykana jest tylko podczas przelotów.

Tekst i zdjęcia Wojciech Buczek